furiatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of furiō (“to enrage, infuriate”).
Pronunciation[edit]
- (Classical Latin) IPA(key): /fu.riˈaː.tus/, [fʊriˈäːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /fu.riˈa.tus/, [furiˈäːt̪us]
Participle[edit]
furiātus (feminine furiāta, neuter furiātum); first/second-declension participle
Inflection[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | furiātus | furiāta | furiātum | furiātī | furiātae | furiāta | |
Genitive | furiātī | furiātae | furiātī | furiātōrum | furiātārum | furiātōrum | |
Dative | furiātō | furiātō | furiātīs | ||||
Accusative | furiātum | furiātam | furiātum | furiātōs | furiātās | furiāta | |
Ablative | furiātō | furiātā | furiātō | furiātīs | |||
Vocative | furiāte | furiāta | furiātum | furiātī | furiātae | furiāta |