grinniken
Jump to navigation
Jump to search
Dutch
[edit]Etymology
[edit]From grinnen or grijnen + -iken.
Pronunciation
[edit]Verb
[edit]grinniken
- (intransitive) to giggle
Inflection
[edit]Conjugation of grinniken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | grinniken | |||
past singular | grinnikte | |||
past participle | gegrinnikt | |||
infinitive | grinniken | |||
gerund | grinniken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | grinnik | grinnikte | ||
2nd person sing. (jij) | grinnikt | grinnikte | ||
2nd person sing. (u) | grinnikt | grinnikte | ||
2nd person sing. (gij) | grinnikt | grinnikte | ||
3rd person singular | grinnikt | grinnikte | ||
plural | grinniken | grinnikten | ||
subjunctive sing.1 | grinnike | grinnikte | ||
subjunctive plur.1 | grinniken | grinnikten | ||
imperative sing. | grinnik | |||
imperative plur.1 | grinnikt | |||
participles | grinnikend | gegrinnikt | ||
1) Archaic. |