rzuć

Old Polish

Alternative forms

• rzwać, rzwieć

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *řuti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /r̝ut͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /r̝ut͡ɕ/

Verb

rzuć impf (perfective zarzuć)

1. (of animals) to howl; to roar (to make a characteristic sound)
   • 1939 [end of the 14th century], Ryszard Ganszyniec, Witold Taszycki, Stefan Kubica, Ludwik Bernacki, editors, Psałterz florjański łacińsko-polsko-niemiecki [Sankt Florian Psalter]‎^[1], Krakow: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, z zasiłkiem Sejmu Śląskiego [The Ossoliński National Institute: with the benefit of the Silesian Parliament], pages 103, 22:

     Sczenyøta lwow rzvyøcz, bychø vlapyly (catuli leonum rugientes, ut rapiant) a szukaly od boga karmye sobye

     [Szczenięta... lwów rzując, bychą ułapiły (catuli leonum rugientes, ut rapiant) a szukały od Boga karmie sobie]

2. (of people) to howl, to yell; to moan loudly
   • 1916 [second half of the 15th century], Stanisław Słoński, editor, Psałterz puławski‎^[2], Greater Poland, pages 37, 8:

     Rzwyal yesm (rugiebam) ode lkanya szyercza mego

     [Rzwiał jeśm (rugiebam) ode łkania sierca mego]

3. to pant with anger, to rage
   • 1901 [1471], Materiały i Prace Komisji Językowej Akademii Umiejętności w Krakowie, volume V, page 63:

     Fremuerunt pyrzchaly schą, r[z]waly (quare fremuerunt gentes et populi meditati sunt inania? Psal 2, 1)

     [Fremuerunt pirzchali są, r[z]wali (quare fremuerunt gentes et populi meditati sunt inania? Psal 2, 1)]

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “rzuć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Pronunciation

• IPA^(key): /ʐut͡ɕ/
• Rhymes: -ut͡ɕ
• Syllabification: rzuć
• Homophone: żuć

Verb

rzuć

1. second-person singular imperative of rzucić