Παμμένης

Ancient Greek

Etymology

πᾰμ- (pam-) +‎ μένω (ménō) +‎ -ης (-ēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pam.mé.nɛːs/ → /pamˈme.nis/ → /paˈme.nis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pam.mé.nɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pamˈme.ne̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pamˈme.nis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pamˈme.nis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈme.nis/

Proper noun

Πᾰμμένης • (Pamménēs) m (genitive Πᾰμμένους or Πᾰμμένου, variously declined); third declension, first declension

1. a male given name
   • 1st century B.C.E., Revue des Études Anciennes 32.5.6–7, (Athens):^[1]

     Ἐκ τοῦ Μητρώου· ἀγαθὴ τύχη, ἐπὶ Παμμένου, Μουνιχίωνος τετράδι, Ξενοφῶν Θριάσιος εἶπεν·

     Ek toû Mētrṓou; agathḕ túkhē, epì Pamménou, Mounikhíōnos tetrádi, Xenophôn Thriásios eîpen;

Declension

Third declension of ὁ Πᾰμμένης; τοῦ Πᾰμμένους (contracted, Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Πᾰμμένης ho Pamménēs
Genitive	τοῦ Πᾰμμένους toû Pamménous
Dative	τῷ Πᾰμμένει tôi Pamménei
Accusative	τὸν Πᾰμμένη tòn Pamménē
Vocative	Πᾰ́μμενες Pámmenes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

First declension of ὁ Πᾰμμένης; τοῦ Πᾰμμένου (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Πᾰμμένης ho Pamménēs
Genitive	τοῦ Πᾰμμένου toû Pamménou
Dative	τῷ Πᾰμμένῃ tôi Pamménēi
Accusative	τὸν Πᾰμμένην tòn Pamménēn
Vocative	Πᾰμμένη Pamménē
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: Pamménès
• → Latin: Pammenēs

Further reading

• Παμμένης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette