παρεγκεφαλίς

Ancient Greek

Etymology

From πᾰρᾰ- (para-) +‎ ἐγκέφᾰλος (enképhalos, “brain”) +‎ -ῐ́ς (-ís).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰa.lís/ → /pa.reɲ.ɟe.ɸaˈlis/ → /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰa.lís/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.reŋ.ke.pʰaˈlis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.ɸaˈlis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.reɲ.ɟe.faˈlis/

Noun

πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς • (parenkephalís) f (genitive πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος); third declension

1. (anatomy) cerebellum

Inflection

Third declension of ἡ πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς; τῆς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς hē parenkephalís	τὼ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε tṑ parenkephalíde	αἱ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δες hai parenkephalídes
Genitive	τῆς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δος tês parenkephalídos	τοῖν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δοιν toîn parenkephalídoin	τῶν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δων tôn parenkephalídōn
Dative	τῇ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δῐ têi parenkephalídi	τοῖν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δοιν toîn parenkephalídoin	ταῖς πᾰρεγκεφᾰλῐ́σῐ / πᾰρεγκεφᾰλῐ́σῐν taîs parenkephalísi(n)
Accusative	τὴν πᾰρεγκεφᾰλῐ́δᾰ tḕn parenkephalída	τὼ πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε tṑ parenkephalíde	τᾱ̀ς πᾰρεγκεφᾰλῐ́δᾰς tā̀s parenkephalídas
Vocative	πᾰρεγκεφᾰλῐ́ς parenkephalís	πᾰρεγκεφᾰλῐ́δε parenkephalíde	πᾰρεγκεφᾰλῐ́δες parenkephalídes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

Descendants

• Greek: παρεγκεφαλίδα (paregkefalída)

Further reading

• “παρεγκεφαλίς”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παρεγκεφαλίς in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette