προερέω

Ancient Greek

Etymology

προ- (pro-) +‎ ἐρέω (eréō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.e.ré.ɔː/ → /pro.eˈre.o/ → /pro.eˈre.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.e.ré.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.eˈre.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.eˈre.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.eˈre.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.eˈre.o/

Verb

προερέω • (proeréō)

1. to tell or state before
2. to premise
3. to proclaim or declare publicly
4. to order or command before

Usage notes

Supplies a future tense of προαγορεύω (proagoreúō) and προλέγω (prolégō).

The aorist tense is supplied by προεῖπον (proeîpon).

Conjugation

   Present: προερέω, προερέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προερέω	προερέεις	προερέει	προερέετον	προερέετον	προερέομεν	προερέετε	προερέουσῐ(ν)
	subjunctive	προερέω	προερέῃς	προερέῃ	προερέητον	προερέητον	προερέωμεν	προερέητε	προερέωσῐ(ν)
	optative	προερέοιμῐ	προερέοις	προερέοι	προερέοιτον	προερεοίτην	προερέοιμεν	προερέοιτε	προερέοιεν
	imperative		προέρεε	προερεέτω	προερέετον	προερεέτων		προερέετε	προερεόντων
middle/ passive	indicative	προερέομαι	προερέῃ, προερέει	προερέεται	προερέεσθον	προερέεσθον	προερεόμεθᾰ	προερέεσθε	προερέονται
	subjunctive	προερέωμαι	προερέῃ	προερέηται	προερέησθον	προερέησθον	προερεώμεθᾰ	προερέησθε	προερέωνται
	optative	προερεοίμην	προερέοιο	προερέοιτο	προερέοισθον	προερεοίσθην	προερεοίμεθᾰ	προερέοισθε	προερέοιντο
	imperative		προερέου	προερεέσθω	προερέεσθον	προερεέσθων		προερέεσθε	προερεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		προερέειν				προερέεσθαι
participle	m	προερέων				προερεόμενος
	f	προερέουσᾰ				προερεομένη
	n	προερέον				προερεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: προερῶ, προεροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προερῶ	προερεῖς	προερεῖ	προερεῖτον	προερεῖτον	προεροῦμεν	προερεῖτε	προεροῦσῐ(ν)
	subjunctive	προερῶ	προερῇς	προερῇ	προερῆτον	προερῆτον	προερῶμεν	προερῆτε	προερῶσῐ(ν)
	optative	προεροίην, προεροῖμῐ	προεροίης, προεροῖς	προεροίη, προεροῖ	προεροῖτον, προεροίητον	προεροίτην, προεροιήτην	προεροῖμεν, προεροίημεν	προεροῖτε, προεροίητε	προεροῖεν, προεροίησᾰν
	imperative		προέρει	προερείτω	προερεῖτον	προερείτων		προερεῖτε	προερούντων
middle/ passive	indicative	προεροῦμαι	προερεῖ, προερῇ	προερεῖται	προερεῖσθον	προερεῖσθον	προερούμεθᾰ	προερεῖσθε	προεροῦνται
	subjunctive	προερῶμαι	προερῇ	προερῆται	προερῆσθον	προερῆσθον	προερώμεθᾰ	προερῆσθε	προερῶνται
	optative	προεροίμην	προεροῖο	προεροῖτο	προεροῖσθον	προεροίσθην	προεροίμεθᾰ	προεροῖσθε	προεροῖντο
	imperative		προεροῦ	προερείσθω	προερεῖσθον	προερείσθων		προερεῖσθε	προερείσθων
		active				middle/passive
infinitive		προερεῖν				προερεῖσθαι
participle	m	προερῶν				προερούμενος
	f	προεροῦσᾰ				προερουμένη
	n	προεροῦν				προερούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• προερέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “προερέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• G4280 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible