πρόπαππος

Ancient Greek

Etymology

From προ- (pro-, before) +‎ πάππος (páppos, “grandfather”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pró.pap.pos/ → /ˈpro.pap.pos/ → /ˈpro.pa.pos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pró.pap.pos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpro.pap.pos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpro.pap.pos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpro.pap.pos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpro.pa.pos/

Noun

πρόπᾰππος • (própappos) m (genitive προπᾰ́ππου); second declension

1. great-grandfather

Inflection

Second declension of ὁ πρόπᾰππος; τοῦ προπᾰ́ππου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πρόπᾰππος ho própappos	τὼ προπᾰ́ππω tṑ propáppō	οἱ πρόπᾰπποι hoi própappoi
Genitive	τοῦ προπᾰ́ππου toû propáppou	τοῖν προπᾰ́πποιν toîn propáppoin	τῶν προπᾰ́ππων tôn propáppōn
Dative	τῷ προπᾰ́ππῳ tôi propáppōi	τοῖν προπᾰ́πποιν toîn propáppoin	τοῖς προπᾰ́πποις toîs propáppois
Accusative	τὸν πρόπᾰππον tòn própappon	τὼ προπᾰ́ππω tṑ propáppō	τοὺς προπᾰ́ππους toùs propáppous
Vocative	πρόπᾰππε própappe	προπᾰ́ππω propáppō	πρόπᾰπποι própappoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• προπᾰππῐκός (propappikós)

Further reading

• “πρόπαππος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πρόπαππος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette