στέργω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *sterg- (literally “to cover, to protect”). Possibly related to Proto-Slavic *sterťi (“to guard”) and Welsh serch (“love, affection”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stér.ɡɔː/ → /ˈster.ɣo/ → /ˈster.ɣo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stér.ɡɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈster.ɡo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈster.ɣo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈster.ɣo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈster.ɣo/

Verb

στέργω • (stérgō) (chiefly Attic, Doric, Koine)

1. to love (mostly of non-sexual affection)
2. to show affection
3. to be content, to acquiesce

Inflection

   Present: στέργω, στέργομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στέργω	στέργεις	στέργει	στέργετον	στέργετον	στέργομεν	στέργετε	στέργουσῐ(ν)
	subjunctive	στέργω	στέργῃς	στέργῃ	στέργητον	στέργητον	στέργωμεν	στέργητε	στέργωσῐ(ν)
	optative	στέργοιμῐ	στέργοις	στέργοι	στέργοιτον	στεργοίτην	στέργοιμεν	στέργοιτε	στέργοιεν
	imperative		στέργε	στεργέτω	στέργετον	στεργέτων		στέργετε	στεργόντων
middle/ passive	indicative	στέργομαι	στέργῃ, στέργει	στέργεται	στέργεσθον	στέργεσθον	στεργόμεθᾰ	στέργεσθε	στέργονται
	subjunctive	στέργωμαι	στέργῃ	στέργηται	στέργησθον	στέργησθον	στεργώμεθᾰ	στέργησθε	στέργωνται
	optative	στεργοίμην	στέργοιο	στέργοιτο	στέργοισθον	στεργοίσθην	στεργοίμεθᾰ	στέργοισθε	στέργοιντο
	imperative		στέργου	στεργέσθω	στέργεσθον	στεργέσθων		στέργεσθε	στεργέσθων
		active				middle/passive
infinitive		στέργειν				στέργεσθαι
participle	m	στέργων				στεργόμενος
	f	στέργουσᾰ				στεργομένη
	n	στέργον				στεργόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔστεργον, ἐστεργόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔστεργον	ἔστεργες	ἔστεργε(ν)	ἐστέργετον	ἐστεργέτην	ἐστέργομεν	ἐστέργετε	ἔστεργον
middle/ passive	indicative	ἐστεργόμην	ἐστέργου	ἐστέργετο	ἐστέργεσθον	ἐστεργέσθην	ἐστεργόμεθᾰ	ἐστέργεσθε	ἐστέργοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: στέρξω, στέρξομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στέρξω	στέρξεις	στέρξει	στέρξετον	στέρξετον	στέρξομεν	στέρξετε	στέρξουσῐ(ν)
	optative	στέρξοιμῐ	στέρξοις	στέρξοι	στέρξοιτον	στερξοίτην	στέρξοιμεν	στέρξοιτε	στέρξοιεν
middle	indicative	στέρξομαι	στέρξῃ, στέρξει	στέρξεται	στέρξεσθον	στέρξεσθον	στερξόμεθᾰ	στέρξεσθε	στέρξονται
	optative	στερξοίμην	στέρξοιο	στέρξοιτο	στέρξοισθον	στερξοίσθην	στερξοίμεθᾰ	στέρξοισθε	στέρξοιντο
		active			middle
infinitive		στέρξειν			στέρξεσθαι
participle	m	στέρξων			στερξόμενος
	f	στέρξουσᾰ			στερξομένη
	n	στέρξον			στερξόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔστερξᾰ, ἐστερξᾰ́μην, ἐστέρχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔστερξᾰ	ἔστερξᾰς	ἔστερξε(ν)	ἐστέρξᾰτον	ἐστερξᾰ́την	ἐστέρξᾰμεν	ἐστέρξᾰτε	ἔστερξᾰν
	subjunctive	στέρξω	στέρξῃς	στέρξῃ	στέρξητον	στέρξητον	στέρξωμεν	στέρξητε	στέρξωσῐ(ν)
	optative	στέρξαιμῐ	στέρξειᾰς, στέρξαις	στέρξειε(ν), στέρξαι	στέρξαιτον	στερξαίτην	στέρξαιμεν	στέρξαιτε	στέρξειᾰν, στέρξαιεν
	imperative		στέρξον	στερξᾰ́τω	στέρξᾰτον	στερξᾰ́των		στέρξᾰτε	στερξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐστερξᾰ́μην	ἐστέρξω	ἐστέρξᾰτο	ἐστέρξᾰσθον	ἐστερξᾰ́σθην	ἐστερξᾰ́μεθᾰ	ἐστέρξᾰσθε	ἐστέρξᾰντο
	subjunctive	στέρξωμαι	στέρξῃ	στέρξηται	στέρξησθον	στέρξησθον	στερξώμεθᾰ	στέρξησθε	στέρξωνται
	optative	στερξαίμην	στέρξαιο	στέρξαιτο	στέρξαισθον	στερξαίσθην	στερξαίμεθᾰ	στέρξαισθε	στέρξαιντο
	imperative		στέρξαι	στερξᾰ́σθω	στέρξᾰσθον	στερξᾰ́σθων		στέρξᾰσθε	στερξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐστέρχθην	ἐστέρχθης	ἐστέρχθη	ἐστέρχθητον	ἐστερχθήτην	ἐστέρχθημεν	ἐστέρχθητε	ἐστέρχθησᾰν
	subjunctive	στερχθῶ	στερχθῇς	στερχθῇ	στερχθῆτον	στερχθῆτον	στερχθῶμεν	στερχθῆτε	στερχθῶσῐ(ν)
	optative	στερχθείην	στερχθείης	στερχθείη	στερχθεῖτον, στερχθείητον	στερχθείτην, στερχθειήτην	στερχθεῖμεν, στερχθείημεν	στερχθεῖτε, στερχθείητε	στερχθεῖεν, στερχθείησᾰν
	imperative		στέρχθητῐ	στερχθήτω	στέρχθητον	στερχθήτων		στέρχθητε	στερχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		στέρξαι			στέρξᾰσθαι		στερχθῆναι
participle	m	στέρξᾱς			στερξᾰ́μενος		στερχθείς
	f	στέρξᾱσᾰ			στερξᾰμένη		στερχθεῖσᾰ
	n	στέρξᾰν			στερξᾰ́μενον		στερχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἔστοργᾰ, ἔστεργμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔστοργᾰ	ἔστοργᾰς	ἔστοργε(ν)	ἐστόργᾰτον	ἐστόργᾰτον	ἐστόργᾰμεν	ἐστόργᾰτε	ἐστόργᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐστόργω	ἐστόργῃς	ἐστόργῃ	ἐστόργητον	ἐστόργητον	ἐστόργωμεν	ἐστόργητε	ἐστόργωσῐ(ν)
	optative	ἐστόργοιμῐ, ἐστοργοίην	ἐστόργοις, ἐστοργοίης	ἐστόργοι, ἐστοργοίη	ἐστόργοιτον	ἐστοργοίτην	ἐστόργοιμεν	ἐστόργοιτε	ἐστόργοιεν
	imperative		ἔστοργε	ἐστοργέτω	ἐστόργετον	ἐστοργέτων		ἐστόργετε	ἐστοργόντων
middle/ passive	indicative	ἔστεργμαι	ἔστερξαι	ἔστερκται	ἔστερχθον	ἔστερχθον	ἐστέργμεθᾰ	ἔστερχθε	ἐστέργᾰται
	subjunctive	ἐστεργμένος ὦ	ἐστεργμένος ᾖς	ἐστεργμένος ᾖ	ἐστεργμένω ἦτον	ἐστεργμένω ἦτον	ἐστεργμένοι ὦμεν	ἐστεργμένοι ἦτε	ἐστεργμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐστεργμένος εἴην	ἐστεργμένος εἴης	ἐστεργμένος εἴη	ἐστεργμένω εἴητον/εἶτον	ἐστεργμένω εἰήτην/εἴτην	ἐστεργμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐστεργμένοι εἴητε/εἶτε	ἐστεργμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἔστερξο	ἐστέρχθω	ἔστερχθον	ἐστέρχθων		ἔστερχθε	ἐστέρχθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐστοργέναι				ἐστέρχθαι
participle	m	ἐστοργώς				ἐστεργμένος
	f	ἐστοργυῖᾰ				ἐστεργμένη
	n	ἐστοργός				ἐστεργμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

• ἀγαπάω (agapáō)
• ἐράω (eráō)
• φιλέω (philéō)

Derived terms

• στοργή (storgḗ)