ἀνεκλητέω

Ancient Greek

Etymology

(This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium.)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.ne.klɛː.té.ɔː/ → /a.ne.kliˈte.o/ → /a.ne.kliˈte.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ne.klɛː.té.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ne.kle̝ˈte.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ne.kliˈte.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ne.kliˈte.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ne.kliˈte.o/

Verb

ᾰ̓νεκλητέω • (aneklētéō)

1. (Rhodian) This term needs a translation to English. Please help out and add a translation, then remove the text {{rfdef}}.
   • 5th century CE, Hesychius Alexandreus, Συναγωγὴ Πασῶν Λέξεων κατὰ Στοιχεῖον :^[1]

     Ἀνεκλητεῖν, ἐξαίρεσιν ποιεῖσθαι· παρὰ ῥοδίοις.

     Aneklēteîn, exaíresin poieîsthai; parà rhodíois.

Conjugation

   Present: ᾰ̓νεκλητέω, ᾰ̓νεκλητέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νεκλητέω	ᾰ̓νεκλητέεις	ᾰ̓νεκλητέει	ᾰ̓νεκλητέετον	ᾰ̓νεκλητέετον	ᾰ̓νεκλητέομεν	ᾰ̓νεκλητέετε	ᾰ̓νεκλητέουσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓νεκλητέω	ᾰ̓νεκλητέῃς	ᾰ̓νεκλητέῃ	ᾰ̓νεκλητέητον	ᾰ̓νεκλητέητον	ᾰ̓νεκλητέωμεν	ᾰ̓νεκλητέητε	ᾰ̓νεκλητέωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νεκλητέοιμῐ	ᾰ̓νεκλητέοις	ᾰ̓νεκλητέοι	ᾰ̓νεκλητέοιτον	ᾰ̓νεκλητεοίτην	ᾰ̓νεκλητέοιμεν	ᾰ̓νεκλητέοιτε	ᾰ̓νεκλητέοιεν
	imperative		ᾰ̓νεκλήτεε	ᾰ̓νεκλητεέτω	ᾰ̓νεκλητέετον	ᾰ̓νεκλητεέτων		ᾰ̓νεκλητέετε	ᾰ̓νεκλητεόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νεκλητέομαι	ᾰ̓νεκλητέῃ, ᾰ̓νεκλητέει	ᾰ̓νεκλητέεται	ᾰ̓νεκλητέεσθον	ᾰ̓νεκλητέεσθον	ᾰ̓νεκλητεόμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητέεσθε	ᾰ̓νεκλητέονται
	subjunctive	ᾰ̓νεκλητέωμαι	ᾰ̓νεκλητέῃ	ᾰ̓νεκλητέηται	ᾰ̓νεκλητέησθον	ᾰ̓νεκλητέησθον	ᾰ̓νεκλητεώμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητέησθε	ᾰ̓νεκλητέωνται
	optative	ᾰ̓νεκλητεοίμην	ᾰ̓νεκλητέοιο	ᾰ̓νεκλητέοιτο	ᾰ̓νεκλητέοισθον	ᾰ̓νεκλητεοίσθην	ᾰ̓νεκλητεοίμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητέοισθε	ᾰ̓νεκλητέοιντο
	imperative		ᾰ̓νεκλητέου	ᾰ̓νεκλητεέσθω	ᾰ̓νεκλητέεσθον	ᾰ̓νεκλητεέσθων		ᾰ̓νεκλητέεσθε	ᾰ̓νεκλητεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓νεκλητέειν				ᾰ̓νεκλητέεσθαι
participle	m	ᾰ̓νεκλητέων				ᾰ̓νεκλητεόμενος
	f	ᾰ̓νεκλητέουσᾰ				ᾰ̓νεκλητεομένη
	n	ᾰ̓νεκλητέον				ᾰ̓νεκλητεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ᾰ̓νεκλητῶ, ᾰ̓νεκλητοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓νεκλητῶ	ᾰ̓νεκλητεῖς	ᾰ̓νεκλητεῖ	ᾰ̓νεκλητεῖτον	ᾰ̓νεκλητεῖτον	ᾰ̓νεκλητοῦμεν	ᾰ̓νεκλητεῖτε	ᾰ̓νεκλητοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓νεκλητῶ	ᾰ̓νεκλητῇς	ᾰ̓νεκλητῇ	ᾰ̓νεκλητῆτον	ᾰ̓νεκλητῆτον	ᾰ̓νεκλητῶμεν	ᾰ̓νεκλητῆτε	ᾰ̓νεκλητῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓νεκλητοίην, ᾰ̓νεκλητοῖμῐ	ᾰ̓νεκλητοίης, ᾰ̓νεκλητοῖς	ᾰ̓νεκλητοίη, ᾰ̓νεκλητοῖ	ᾰ̓νεκλητοῖτον, ᾰ̓νεκλητοίητον	ᾰ̓νεκλητοίτην, ᾰ̓νεκλητοιήτην	ᾰ̓νεκλητοῖμεν, ᾰ̓νεκλητοίημεν	ᾰ̓νεκλητοῖτε, ᾰ̓νεκλητοίητε	ᾰ̓νεκλητοῖεν, ᾰ̓νεκλητοίησᾰν
	imperative		ᾰ̓νεκλήτει	ᾰ̓νεκλητείτω	ᾰ̓νεκλητεῖτον	ᾰ̓νεκλητείτων		ᾰ̓νεκλητεῖτε	ᾰ̓νεκλητούντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓νεκλητοῦμαι	ᾰ̓νεκλητεῖ, ᾰ̓νεκλητῇ	ᾰ̓νεκλητεῖται	ᾰ̓νεκλητεῖσθον	ᾰ̓νεκλητεῖσθον	ᾰ̓νεκλητούμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητεῖσθε	ᾰ̓νεκλητοῦνται
	subjunctive	ᾰ̓νεκλητῶμαι	ᾰ̓νεκλητῇ	ᾰ̓νεκλητῆται	ᾰ̓νεκλητῆσθον	ᾰ̓νεκλητῆσθον	ᾰ̓νεκλητώμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητῆσθε	ᾰ̓νεκλητῶνται
	optative	ᾰ̓νεκλητοίμην	ᾰ̓νεκλητοῖο	ᾰ̓νεκλητοῖτο	ᾰ̓νεκλητοῖσθον	ᾰ̓νεκλητοίσθην	ᾰ̓νεκλητοίμεθᾰ	ᾰ̓νεκλητοῖσθε	ᾰ̓νεκλητοῖντο
	imperative		ᾰ̓νεκλητοῦ	ᾰ̓νεκλητείσθω	ᾰ̓νεκλητεῖσθον	ᾰ̓νεκλητείσθων		ᾰ̓νεκλητεῖσθε	ᾰ̓νεκλητείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓νεκλητεῖν				ᾰ̓νεκλητεῖσθαι
participle	m	ᾰ̓νεκλητῶν				ᾰ̓νεκλητούμενος
	f	ᾰ̓νεκλητοῦσᾰ				ᾰ̓νεκλητουμένη
	n	ᾰ̓νεκλητοῦν				ᾰ̓νεκλητούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “ἀνεκλητ[‥]”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press