ἐπικουρέω

Ancient Greek

Etymology

From ἐπίκουρος (epíkouros) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.pi.kuː.ré.ɔː/ → /e.pi.kuˈre.o/ → /e.pi.kuˈre.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pi.kuː.ré.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.pi.kuˈre.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /e.pi.kuˈre.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.pi.kuˈre.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.pi.kuˈre.o/

Verb

ἐπῐκουρέω • (epikouréō)

1. to act as an ally
2. to aid, help

Conjugation

   Present: ἐπῐκουρέω, ἐπῐκουρέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπῐκουρέω	ἐπῐκουρέεις	ἐπῐκουρέει	ἐπῐκουρέετον	ἐπῐκουρέετον	ἐπῐκουρέομεν	ἐπῐκουρέετε	ἐπῐκουρέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπῐκουρέω	ἐπῐκουρέῃς	ἐπῐκουρέῃ	ἐπῐκουρέητον	ἐπῐκουρέητον	ἐπῐκουρέωμεν	ἐπῐκουρέητε	ἐπῐκουρέωσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκουρέοιμῐ	ἐπῐκουρέοις	ἐπῐκουρέοι	ἐπῐκουρέοιτον	ἐπῐκουρεοίτην	ἐπῐκουρέοιμεν	ἐπῐκουρέοιτε	ἐπῐκουρέοιεν
	imperative		ἐπῐκούρεε	ἐπῐκουρεέτω	ἐπῐκουρέετον	ἐπῐκουρεέτων		ἐπῐκουρέετε	ἐπῐκουρεόντων
middle/ passive	indicative	ἐπῐκουρέομαι	ἐπῐκουρέῃ, ἐπῐκουρέει	ἐπῐκουρέεται	ἐπῐκουρέεσθον	ἐπῐκουρέεσθον	ἐπῐκουρεόμεθᾰ	ἐπῐκουρέεσθε	ἐπῐκουρέονται
	subjunctive	ἐπῐκουρέωμαι	ἐπῐκουρέῃ	ἐπῐκουρέηται	ἐπῐκουρέησθον	ἐπῐκουρέησθον	ἐπῐκουρεώμεθᾰ	ἐπῐκουρέησθε	ἐπῐκουρέωνται
	optative	ἐπῐκουρεοίμην	ἐπῐκουρέοιο	ἐπῐκουρέοιτο	ἐπῐκουρέοισθον	ἐπῐκουρεοίσθην	ἐπῐκουρεοίμεθᾰ	ἐπῐκουρέοισθε	ἐπῐκουρέοιντο
	imperative		ἐπῐκουρέου	ἐπῐκουρεέσθω	ἐπῐκουρέεσθον	ἐπῐκουρεέσθων		ἐπῐκουρέεσθε	ἐπῐκουρεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπῐκουρέειν				ἐπῐκουρέεσθαι
participle	m	ἐπῐκουρέων				ἐπῐκουρεόμενος
	f	ἐπῐκουρέουσᾰ				ἐπῐκουρεομένη
	n	ἐπῐκουρέον				ἐπῐκουρεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: ἐπῐκουρῶ, ἐπῐκουροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπῐκουρῶ	ἐπῐκουρεῖς	ἐπῐκουρεῖ	ἐπῐκουρεῖτον	ἐπῐκουρεῖτον	ἐπῐκουροῦμεν	ἐπῐκουρεῖτε	ἐπῐκουροῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπῐκουρῶ	ἐπῐκουρῇς	ἐπῐκουρῇ	ἐπῐκουρῆτον	ἐπῐκουρῆτον	ἐπῐκουρῶμεν	ἐπῐκουρῆτε	ἐπῐκουρῶσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκουροίην, ἐπῐκουροῖμῐ	ἐπῐκουροίης, ἐπῐκουροῖς	ἐπῐκουροίη, ἐπῐκουροῖ	ἐπῐκουροῖτον, ἐπῐκουροίητον	ἐπῐκουροίτην, ἐπῐκουροιήτην	ἐπῐκουροῖμεν, ἐπῐκουροίημεν	ἐπῐκουροῖτε, ἐπῐκουροίητε	ἐπῐκουροῖεν, ἐπῐκουροίησᾰν
	imperative		ἐπῐκούρει	ἐπῐκουρείτω	ἐπῐκουρεῖτον	ἐπῐκουρείτων		ἐπῐκουρεῖτε	ἐπῐκουρούντων
middle/ passive	indicative	ἐπῐκουροῦμαι	ἐπῐκουρεῖ, ἐπῐκουρῇ	ἐπῐκουρεῖται	ἐπῐκουρεῖσθον	ἐπῐκουρεῖσθον	ἐπῐκουρούμεθᾰ	ἐπῐκουρεῖσθε	ἐπῐκουροῦνται
	subjunctive	ἐπῐκουρῶμαι	ἐπῐκουρῇ	ἐπῐκουρῆται	ἐπῐκουρῆσθον	ἐπῐκουρῆσθον	ἐπῐκουρώμεθᾰ	ἐπῐκουρῆσθε	ἐπῐκουρῶνται
	optative	ἐπῐκουροίμην	ἐπῐκουροῖο	ἐπῐκουροῖτο	ἐπῐκουροῖσθον	ἐπῐκουροίσθην	ἐπῐκουροίμεθᾰ	ἐπῐκουροῖσθε	ἐπῐκουροῖντο
	imperative		ἐπῐκουροῦ	ἐπῐκουρείσθω	ἐπῐκουρεῖσθον	ἐπῐκουρείσθων		ἐπῐκουρεῖσθε	ἐπῐκουρείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπῐκουρεῖν				ἐπῐκουρεῖσθαι
participle	m	ἐπῐκουρῶν				ἐπῐκουρούμενος
	f	ἐπῐκουροῦσᾰ				ἐπῐκουρουμένη
	n	ἐπῐκουροῦν				ἐπῐκουρούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐπεκούρεον, ἐπεκουρεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπεκούρεον	ἐπεκούρεες	ἐπεκούρεε(ν)	ἐπεκουρέετον	ἐπεκουρεέτην	ἐπεκουρέομεν	ἐπεκουρέετε	ἐπεκούρεον
middle/ passive	indicative	ἐπεκουρεόμην	ἐπεκουρέου	ἐπεκουρέετο	ἐπεκουρέεσθον	ἐπεκουρεέσθην	ἐπεκουρεόμεθᾰ	ἐπεκουρέεσθε	ἐπεκουρέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐπεκούρουν, ἐπεκουρούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπεκούρουν	ἐπεκούρεις	ἐπεκούρει	ἐπεκουρεῖτον	ἐπεκουρείτην	ἐπεκουροῦμεν	ἐπεκουρεῖτε	ἐπεκούρουν
middle/ passive	indicative	ἐπεκουρούμην	ἐπεκουροῦ	ἐπεκουρεῖτο	ἐπεκουρεῖσθον	ἐπεκουρείσθην	ἐπεκουρούμεθᾰ	ἐπεκουρεῖσθε	ἐπεκουροῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἐπῐκουρήσω, ἐπῐκουρήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπῐκουρήσω	ἐπῐκουρήσεις	ἐπῐκουρήσει	ἐπῐκουρήσετον	ἐπῐκουρήσετον	ἐπῐκουρήσομεν	ἐπῐκουρήσετε	ἐπῐκουρήσουσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκουρήσοιμῐ	ἐπῐκουρήσοις	ἐπῐκουρήσοι	ἐπῐκουρήσοιτον	ἐπῐκουρησοίτην	ἐπῐκουρήσοιμεν	ἐπῐκουρήσοιτε	ἐπῐκουρήσοιεν
middle	indicative	ἐπῐκουρήσομαι	ἐπῐκουρήσῃ, ἐπῐκουρήσει	ἐπῐκουρήσεται	ἐπῐκουρήσεσθον	ἐπῐκουρήσεσθον	ἐπῐκουρησόμεθᾰ	ἐπῐκουρήσεσθε	ἐπῐκουρήσονται
	optative	ἐπῐκουρησοίμην	ἐπῐκουρήσοιο	ἐπῐκουρήσοιτο	ἐπῐκουρήσοισθον	ἐπῐκουρησοίσθην	ἐπῐκουρησοίμεθᾰ	ἐπῐκουρήσοισθε	ἐπῐκουρήσοιντο
		active			middle
infinitive		ἐπῐκουρήσειν			ἐπῐκουρήσεσθαι
participle	m	ἐπῐκουρήσων			ἐπῐκουρησόμενος
	f	ἐπῐκουρήσουσᾰ			ἐπῐκουρησομένη
	n	ἐπῐκουρῆσον			ἐπῐκουρησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐπεκούρησᾰ, ἐπεκουρησᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπεκούρησᾰ	ἐπεκούρησᾰς	ἐπεκούρησε(ν)	ἐπεκουρήσᾰτον	ἐπεκουρησᾰ́την	ἐπεκουρήσᾰμεν	ἐπεκουρήσᾰτε	ἐπεκούρησᾰν
	subjunctive	ἐπῐκουρήσω	ἐπῐκουρήσῃς	ἐπῐκουρήσῃ	ἐπῐκουρήσητον	ἐπῐκουρήσητον	ἐπῐκουρήσωμεν	ἐπῐκουρήσητε	ἐπῐκουρήσωσῐ(ν)
	optative	ἐπῐκουρήσαιμῐ	ἐπῐκουρήσειᾰς, ἐπῐκουρήσαις	ἐπῐκουρήσειε(ν), ἐπῐκουρήσαι	ἐπῐκουρήσαιτον	ἐπῐκουρησαίτην	ἐπῐκουρήσαιμεν	ἐπῐκουρήσαιτε	ἐπῐκουρήσειᾰν, ἐπῐκουρήσαιεν
	imperative		ἐπῐκούρησον	ἐπῐκουρησᾰ́τω	ἐπῐκουρήσᾰτον	ἐπῐκουρησᾰ́των		ἐπῐκουρήσᾰτε	ἐπῐκουρησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπεκουρησᾰ́μην	ἐπεκουρήσω	ἐπεκουρήσᾰτο	ἐπεκουρήσᾰσθον	ἐπεκουρησᾰ́σθην	ἐπεκουρησᾰ́μεθᾰ	ἐπεκουρήσᾰσθε	ἐπεκουρήσᾰντο
	subjunctive	ἐπῐκουρήσωμαι	ἐπῐκουρήσῃ	ἐπῐκουρήσηται	ἐπῐκουρήσησθον	ἐπῐκουρήσησθον	ἐπῐκουρησώμεθᾰ	ἐπῐκουρήσησθε	ἐπῐκουρήσωνται
	optative	ἐπῐκουρησαίμην	ἐπῐκουρήσαιο	ἐπῐκουρήσαιτο	ἐπῐκουρήσαισθον	ἐπῐκουρησαίσθην	ἐπῐκουρησαίμεθᾰ	ἐπῐκουρήσαισθε	ἐπῐκουρήσαιντο
	imperative		ἐπῐκούρησαι	ἐπῐκουρησᾰ́σθω	ἐπῐκουρήσᾰσθον	ἐπῐκουρησᾰ́σθων		ἐπῐκουρήσᾰσθε	ἐπῐκουρησᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἐπῐκουρῆσαι			ἐπῐκουρήσᾰσθαι
participle	m	ἐπῐκουρήσᾱς			ἐπῐκουρησᾰ́μενος
	f	ἐπῐκουρήσᾱσᾰ			ἐπῐκουρησᾰμένη
	n	ἐπῐκουρῆσᾰν			ἐπῐκουρησᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἐπικούρημα (epikoúrēma)
• ἐπικούρησις (epikoúrēsis)
• ἐπικουρητικός (epikourētikós)

Further reading

• “ἐπικουρέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἐπικουρέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἐπικουρέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “ἐπικουρέω”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011
• “ἐπικουρέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • aid idem, page 20.
  • assist idem, page 46.
  • help idem, page 395.