concubitus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

Perfect passive participle of concumbō.

Participle[edit]

concubitus (feminine concubita, neuter concubitum); first/second-declension participle

  1. lain with (sexually or not)
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative concubitus concubita concubitum concubitī concubitae concubita
Genitive concubitī concubitae concubitī concubitōrum concubitārum concubitōrum
Dative concubitō concubitō concubitīs
Accusative concubitum concubitam concubitum concubitōs concubitās concubita
Ablative concubitō concubitā concubitō concubitīs
Vocative concubite concubita concubitum concubitī concubitae concubita

Etymology 2[edit]

From concumbō +‎ -tus.

Noun[edit]

concubitus m (genitive concubitūs); fourth declension

  1. lying together
  2. sexual intercourse
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative concubitus concubitūs
Genitive concubitūs concubituum
Dative concubituī concubitibus
Accusative concubitum concubitūs
Ablative concubitū concubitibus
Vocative concubitus concubitūs
Descendants[edit]
  • Spanish: concúbito

References[edit]

  • concubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concubitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • concubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.