decemviratus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /de.kem.u̯iˈraː.tus/, [d̪ɛkɛmu̯ɪˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /de.t͡ʃem.viˈra.tus/, [d̪et͡ʃemviˈräːt̪us]
Noun[edit]
decemvirātus m (genitive decemvirātūs); fourth declension
- decemvirate (rank or office of a decemvir)
Declension[edit]
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | decemvirātus | decemvirātūs |
Genitive | decemvirātūs | decemvirātuum |
Dative | decemvirātuī | decemvirātibus |
Accusative | decemvirātum | decemvirātūs |
Ablative | decemvirātū | decemvirātibus |
Vocative | decemvirātus | decemvirātūs |
References[edit]
- “decemviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- decemviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.