irrequietus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From in- (“un-, not”) + requiētus (“rested”).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ir.re.kʷiˈeː.tus/, [ɪrːɛkʷiˈeːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ir.re.kwiˈe.tus/, [irːekwiˈɛːt̪us]
Adjective[edit]
irrequiētus (feminine irrequiēta, neuter irrequiētum); first/second-declension adjective
- (poetic) unquiet, restless
- (figurative) disquieting, causing unrest
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | irrequiētus | irrequiēta | irrequiētum | irrequiētī | irrequiētae | irrequiēta | |
Genitive | irrequiētī | irrequiētae | irrequiētī | irrequiētōrum | irrequiētārum | irrequiētōrum | |
Dative | irrequiētō | irrequiētō | irrequiētīs | ||||
Accusative | irrequiētum | irrequiētam | irrequiētum | irrequiētōs | irrequiētās | irrequiēta | |
Ablative | irrequiētō | irrequiētā | irrequiētō | irrequiētīs | |||
Vocative | irrequiēte | irrequiēta | irrequiētum | irrequiētī | irrequiētae | irrequiēta |
Descendants[edit]
- Italian: irrequieto
- Portuguese: irrequieto
References[edit]
- “irrequietus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “irrequietus” in Lewis & Short, A Latin Dictionary
- irrequietus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.