megna

See also: Megna

Icelandic

Etymology

From Old Norse megna, from Proto-Germanic *maginōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmɛkna/
• Rhymes: -ɛkna

Verb

megna (weak verb, third-person singular past indicative megnaði, supine megnað)

1. (with accusative) to be able to, to be capable of

   Ég megna það ekki.

   I am unable to do it.

Conjugation

megna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að megna
supine (sagnbót)		megnað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		megnandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég megna	við megnum	present (nútíð)	ég megni	við megnum
	þú megnar	þið megnið		þú megnir	þið megnið
	hann, hún, það megnar	þeir, þær, þau megna		hann, hún, það megni	þeir, þær, þau megni
past (þátíð)	ég megnaði	við megnuðum	past (þátíð)	ég megnaði	við megnuðum
	þú megnaðir	þið megnuðuð		þú megnaðir	þið megnuðuð
	hann, hún, það megnaði	þeir, þær, þau megnuðu		hann, hún, það megnaði	þeir, þær, þau megnuðu
imperative (boðháttur)	megna (þú)	megnið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	megnaðu	megniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Anagrams

• menga