rozprawić

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From roz- +‎ prawić.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /rɔsˈpra.vit͡ɕ/
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧pra‧wić

Verb

[edit]

rozprawić pf (imperfective rozprawiać)

  1. (reflexive with się) to get even, to hit back, to get revenge

Conjugation

[edit]
Conjugation of rozprawić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozprawić
future tense 1st rozprawię rozprawimy
2nd rozprawisz rozprawicie
3rd rozprawi rozprawią
impersonal rozprawi się
past tense 1st rozprawiłem,
-(e)m rozprawił
rozprawiłam,
-(e)m rozprawiła
rozprawiłom,
-(e)m rozprawiło
rozprawiliśmy,
-(e)śmy rozprawili
rozprawiłyśmy,
-(e)śmy rozprawiły
2nd rozprawiłeś,
-(e)ś rozprawił
rozprawiłaś,
-(e)ś rozprawiła
rozprawiłoś,
-(e)ś rozprawiło
rozprawiliście,
-(e)ście rozprawili
rozprawiłyście,
-(e)ście rozprawiły
3rd rozprawił rozprawiła rozprawiło rozprawili rozprawiły
impersonal rozprawiono
conditional 1st rozprawiłbym,
bym rozprawił
rozprawiłabym,
bym rozprawiła
rozprawiłobym,
bym rozprawiło
rozprawilibyśmy,
byśmy rozprawili
rozprawiłybyśmy,
byśmy rozprawiły
2nd rozprawiłbyś,
byś rozprawił
rozprawiłabyś,
byś rozprawiła
rozprawiłobyś,
byś rozprawiło
rozprawilibyście,
byście rozprawili
rozprawiłybyście,
byście rozprawiły
3rd rozprawiłby,
by rozprawił
rozprawiłaby,
by rozprawiła
rozprawiłoby,
by rozprawiło
rozprawiliby,
by rozprawili
rozprawiłyby,
by rozprawiły
impersonal rozprawiono by
imperative 1st niech rozprawię rozprawmy
2nd rozpraw rozprawcie
3rd niech rozprawi niech rozprawią
anterior adverbial participle rozprawiwszy
verbal noun rozprawienie
[edit]
nouns

Further reading

[edit]
  • rozprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozprawić in Polish dictionaries at PWN