βουσέλινον

Ancient Greek

Etymology

From βοῦς (boûs, “ox”) +‎ σέλινον (sélinon, “celery”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /buː.sé.liː.non/ → /βuˈse.li.non/ → /vuˈse.li.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /buː.sé.liː.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /buˈse.li.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /βuˈse.li.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /vuˈse.li.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /vuˈse.li.non/

Noun

βουσέλῑνον • (bousélīnon) n (genitive βουσελῑ́νου); second declension

1. Cretan alexanders (Smyrnium perfoliatum)

   Synonym: σμῠ́ρνῐον (smúrnion)

Inflection

Second declension of τὸ βουσέλῑνον; τοῦ βουσελῑ́νου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ βουσέλῑνον tò bousélīnon	τὼ βουσελῑ́νω tṑ bouselī́nō	τᾰ̀ βουσέλῑνᾰ tà bousélīna
Genitive	τοῦ βουσελῑ́νου toû bouselī́nou	τοῖν βουσελῑ́νοιν toîn bouselī́noin	τῶν βουσελῑ́νων tôn bouselī́nōn
Dative	τῷ βουσελῑ́νῳ tôi bouselī́nōi	τοῖν βουσελῑ́νοιν toîn bouselī́noin	τοῖς βουσελῑ́νοις toîs bouselī́nois
Accusative	τὸ βουσέλῑνον tò bousélīnon	τὼ βουσελῑ́νω tṑ bouselī́nō	τᾰ̀ βουσέλῑνᾰ tà bousélīna
Vocative	βουσέλῑνον bousélīnon	βουσελῑ́νω bouselī́nō	βουσέλῑνᾰ bousélīna
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “βουσέλινον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• βουσέλινον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• βουσέλινον in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)