γενέτωρ

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *génetōr, from Proto-Indo-European *ǵénh₁tōr, from *ǵenh₁- (“to produce, to give birth”) +‎ *-tōr (agent noun), equivalent to γίγνομαι (gígnomai, “to be born”) +‎ -τωρ (-tōr, masculine agent noun suffix). Compare Latin genitor.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.né.tɔːr/ → /ʝeˈne.tor/ → /ʝeˈne.tor/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.né.tɔːr/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡeˈne.tor/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝeˈne.tor/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝeˈne.tor/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝeˈne.tor/

Noun

γενέτωρ • (genétōr) m (genitive γενέτορος); third declension

1. Alternative form of γενέτης (genétēs)

Inflection

Third declension of ὁ γενέτωρ; τοῦ γενέτορος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ γενέτωρ ho genétōr	τὼ γενέτορε tṑ genétore	οἱ γενέτορες hoi genétores
Genitive	τοῦ γενέτορος toû genétoros	τοῖν γενετόροιν toîn genetóroin	τῶν γενετόρων tôn genetórōn
Dative	τῷ γενέτορῐ tôi genétori	τοῖν γενετόροιν toîn genetóroin	τοῖς γενέτορσῐ / γενέτορσῐν toîs genétorsi(n)
Accusative	τὸν γενέτορᾰ tòn genétora	τὼ γενέτορε tṑ genétore	τοὺς γενέτορᾰς toùs genétoras
Vocative	γενέτορ genétor	γενέτορε genétore	γενέτορες genétores
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “γενέτωρ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• γενέτωρ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• γενέτωρ in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)