ῥωμαΐζω

Ancient Greek

Etymology

From Ῥώμη (Rhṓmē, “Rome”) +‎ -ίζω (-ízō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /r̥ɔː.maː.íz.dɔː/ → /ro.maˈi.zo/ → /ro.maˈi.zo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /r̥ɔː.maː.íz.dɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ro.maˈi.zo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ro.maˈi.zo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ro.maˈi.zo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ro.maˈi.zo/

Verb

ῥωμαΐζω • (rhōmaḯzō)

1. to speak or write Latin
   • 95 CE – 165 CE, Appian, Roman History 7.41
2. to be of the Roman party
   • 95 CE – 165 CE, Appian, Roman History 8.68
3. to Romanize
4. to behave like a Roman

Inflection

   Present: ῥωμᾱΐζω, ῥωμᾱΐζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῥωμᾱΐζω	ῥωμᾱΐζεις	ῥωμᾱΐζει	ῥωμᾱΐζετον	ῥωμᾱΐζετον	ῥωμᾱΐζομεν	ῥωμᾱΐζετε	ῥωμᾱΐζουσῐ(ν)
	subjunctive	ῥωμᾱΐζω	ῥωμᾱΐζῃς	ῥωμᾱΐζῃ	ῥωμᾱΐζητον	ῥωμᾱΐζητον	ῥωμᾱΐζωμεν	ῥωμᾱΐζητε	ῥωμᾱΐζωσῐ(ν)
	optative	ῥωμᾱΐζοιμῐ	ῥωμᾱΐζοις	ῥωμᾱΐζοι	ῥωμᾱΐζοιτον	ῥωμᾱϊζοίτην	ῥωμᾱΐζοιμεν	ῥωμᾱΐζοιτε	ῥωμᾱΐζοιεν
	imperative		ῥωμᾱ́ϊζε	ῥωμᾱϊζέτω	ῥωμᾱΐζετον	ῥωμᾱϊζέτων		ῥωμᾱΐζετε	ῥωμᾱϊζόντων
middle/ passive	indicative	ῥωμᾱΐζομαι	ῥωμᾱΐζῃ, ῥωμᾱΐζει	ῥωμᾱΐζεται	ῥωμᾱΐζεσθον	ῥωμᾱΐζεσθον	ῥωμᾱϊζόμεθᾰ	ῥωμᾱΐζεσθε	ῥωμᾱΐζονται
	subjunctive	ῥωμᾱΐζωμαι	ῥωμᾱΐζῃ	ῥωμᾱΐζηται	ῥωμᾱΐζησθον	ῥωμᾱΐζησθον	ῥωμᾱϊζώμεθᾰ	ῥωμᾱΐζησθε	ῥωμᾱΐζωνται
	optative	ῥωμᾱϊζοίμην	ῥωμᾱΐζοιο	ῥωμᾱΐζοιτο	ῥωμᾱΐζοισθον	ῥωμᾱϊζοίσθην	ῥωμᾱϊζοίμεθᾰ	ῥωμᾱΐζοισθε	ῥωμᾱΐζοιντο
	imperative		ῥωμᾱΐζου	ῥωμᾱϊζέσθω	ῥωμᾱΐζεσθον	ῥωμᾱϊζέσθων		ῥωμᾱΐζεσθε	ῥωμᾱϊζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῥωμᾱΐζειν				ῥωμᾱΐζεσθαι
participle	m	ῥωμᾱΐζων				ῥωμᾱϊζόμενος
	f	ῥωμᾱΐζουσᾰ				ῥωμᾱϊζομένη
	n	ῥωμᾱῗζον				ῥωμᾱϊζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ῥωμᾱ́ϊσμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ῥωμᾱ́ϊσμαι	ῥωμᾱ́ϊσαι	ῥωμᾱ́ϊσται	ῥωμᾱ́ϊσθον	ῥωμᾱ́ϊσθον	ῥωμᾱΐσμεθᾰ	ῥωμᾱ́ϊσθε	ῥωμᾱΐσᾰται
	subjunctive	ῥωμᾱϊσμένος ὦ	ῥωμᾱϊσμένος ᾖς	ῥωμᾱϊσμένος ᾖ	ῥωμᾱϊσμένω ἦτον	ῥωμᾱϊσμένω ἦτον	ῥωμᾱϊσμένοι ὦμεν	ῥωμᾱϊσμένοι ἦτε	ῥωμᾱϊσμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ῥωμᾱϊσμένος εἴην	ῥωμᾱϊσμένος εἴης	ῥωμᾱϊσμένος εἴη	ῥωμᾱϊσμένω εἴητον/εἶτον	ῥωμᾱϊσμένω εἰήτην/εἴτην	ῥωμᾱϊσμένοι εἴημεν/εἶμεν	ῥωμᾱϊσμένοι εἴητε/εἶτε	ῥωμᾱϊσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ῥωμᾱ́ϊσο	ῥωμᾱΐσθω	ῥωμᾱ́ϊσθον	ῥωμᾱΐσθων		ῥωμᾱ́ϊσθε	ῥωμᾱΐσθων
						middle/passive
infinitive						ῥωμᾱῗσθαι
participle	m					ῥωμᾱϊσμένος
	f					ῥωμᾱϊσμένη
	n					ῥωμᾱϊσμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• Ῥωμαϊστής (Rhōmaïstḗs)
• Ῥωμαϊστί (Rhōmaïstí)