brznieć

Old Polish

Alternative forms

• brzmieć

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *brьněti. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /br̝ɲɛt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /br̝ɲɛt͡ɕ/

Verb

brznieć impf

1. (intransitive) to sound (to produce a sound)

   Synonym: wznieć

   • 1930 [c. 1455], chapter 19, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], section 13:

     Poczyøla brznyecz trøøba (cum coeperit clangere buccina)

     [Poczęła brznieć trąba (cum coeperit clangere buccina)]

2. (intransitive) to play a musical instrument

   Synonym: gąść

   • 1930 [c. 1455], chapter 15, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[2], section 19:

     Eman, Azaph a Ethan na zwoneczkoch myedzanich brznyely (concrepantes)

     [Eman a Azaf, a Etan na zwoneczkoch miedzianych brznieli (concrepantes)]

Derived terms

adjectives

• brzniący

 

nouns

• brzmienie
• brznienie

 

Descendants

• Polish: brzmieć

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “brzmieć, brznieć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN