głównik

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *golvьnikъ. By surface analysis, głowa +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɡɫɔːvniːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɡɫovnik/

Noun

głównik m animacy unattested

1. murderer
   • 1895 [1448–1450], Franciszek Piekosiński, editor, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, page 67:

     Bądzely glownyk (occisor) a then, czso zabyth, dwv panv myal, tedy rzeczone trzy grzywni ostateczne myedzy gyma mayą bycz rosdzelony

     [Będzieli głownik (occisor), a ten, cso zabit, dwu panu [miał], tedy rzeczone trzy grzywny ostateczne miedzy jima mają być rozdzielony]

Further reading

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “głównik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN