hvæsa

Icelandic

Etymology

From Old Norse hvæsa.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈxʷaiːsa/
• IPA^(key): /ˈkʰvaiːsa/

  Rhymes: -aiːsa

Verb

hvæsa (weak verb, third-person singular past indicative hvæsti, supine hvæst)

1. to hiss

Conjugation

hvæsa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hvæsa
supine (sagnbót)		hvæst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hvæsandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hvæsi	við hvæsum	present (nútíð)	ég hvæsi	við hvæsum
	þú hvæsir	þið hvæsið		þú hvæsir	þið hvæsið
	hann, hún, það hvæsir	þeir, þær, þau hvæsa		hann, hún, það hvæsi	þeir, þær, þau hvæsi
past (þátíð)	ég hvæsti	við hvæstum	past (þátíð)	ég hvæsti	við hvæstum
	þú hvæstir	þið hvæstuð		þú hvæstir	þið hvæstuð
	hann, hún, það hvæsti	þeir, þær, þau hvæstu		hann, hún, það hvæsti	þeir, þær, þau hvæstu
imperative (boðháttur)	hvæs (þú)	hvæsið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hvæstu	hvæsiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Noun

hvæsa

1. indefinite genitive plural of hvæs

Old Norse

Etymology

Ultimately from Proto-Indo-European *ḱwes-. Related to Latin queror, Sanskrit श्वास (śvāsá). Cognate with English quarrel, Pashto ساه (sāh, “breath, blow, puff, soul, spirit, essence”), Baluchi ساہ (sáh, “breath, blow, essence”).

Verb

hvæsa

1. to hiss

Descendants

• Danish: hvæse
  • Norwegian Bokmål: hvese
• Faroese: hvæsa
• Icelandic: hvæsa
• Norwegian Nynorsk: kvese
• Swedish: väsa (older hväsa)
• → Middle English: whesen (possibly)
  • English: wheeze