biesiadniczy

Polish

Etymology

From biesiadnik +‎ -y. First attested in 1805.

Pronunciation

• IPA^(key): /bjɛ.ɕadˈɲi.t͡ʂɨ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -it͡ʂɨ
• Syllabification: bie‧siad‧ni‧czy

Adjective

biesiadniczy (not comparable, no derived adverb)

1. (relational) banqueter, feaster

Declension

Declension of biesiadniczy (hard)

singular					plural
	masculine animate	masculine inanimate	feminine	neuter	virile (= masculine personal)	non-virile
nominative	biesiadniczy		biesiadnicza	biesiadnicze	biesiadniczy	biesiadnicze
genitive	biesiadniczego		biesiadniczej	biesiadniczego	biesiadniczych
dative	biesiadniczemu		biesiadniczej	biesiadniczemu	biesiadniczym
accusative	biesiadniczego	biesiadniczy	biesiadniczą	biesiadnicze	biesiadniczych	biesiadnicze
instrumental	biesiadniczym		biesiadniczą	biesiadniczym	biesiadniczymi
locative	biesiadniczym		biesiadniczej	biesiadniczym	biesiadniczych

Related terms

adjective

• biesiadny

 

adverb

• biesiadnie

 

nouns

• biesiada
• biesiadka
• biesiadniczka
• biesiadnik

 

verb

• biesiadować

 

Further reading

• biesiadniczy in Polish dictionaries at PWN