dobytczę

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dobytъčę. By surface analysis, dobytek +‎ ę. First attested in the 15th century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /dɔbɨtt͡ʃʲæ̃/
• IPA^(key): (15^th CE) /dɔbɨtt͡ʃʲæ̃/

Noun

dobytczę n

1. livestock, cattle

   Synonyms: bydlę, skocię

   • 1930 [c. 1455], “Gen”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 7, 2:

     I zgladzi bog wszitek wyek zywi, gez to bil na zemy, ot czlowyeka aze do dobitczøczya (et delevit omnem substantiam... ab homine usque ad pecus)

     [I zgładzi Bog wszytek wiek żywy, jeż to był na ziemi, ot człowieka aże do dobytczęcia (et delevit omnem substantiam... ab homine usque ad pecus)]

Related terms

noun

• dobytek

 

verbs

• dobyć pf

 

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “dobytczę”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN