dzięgna

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dьgna, with secondary nasalization. First attested in c. 1500.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /d͡ʑæ̃ɡna/
• IPA^(key): (15^th CE) /d͡ʑæ̃ɡna/

Noun

dzięgna f

1. (attested in Greater Poland) stomatitis
   • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎^[1], Lubiń, page 16:

     Dzyagną dentile, zanfleisch, dentina idem

     [Dzięgna dentile, zanfleisch, dentina idem]

Descendants

• →? Russian: цинга́ (cingá, “scurvy”)
  • → Armenian: ցինգա (cʻinga)
  • → Kildin Sami: цыӈӈьк (cyŋŋ’k)
  • → Polish: cynga
  • → Skolt Sami: câʹǧǧ

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “dzięgna”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN