incomitatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

From in- (un-) +‎ comitātus (accompanied), from the perfect passive participle of comitor (to escort, accompany, attend).

Pronunciation

[edit]

Adjective

[edit]

incomitātus (feminine incomitāta, neuter incomitātum); first/second-declension adjective

  1. unaccompanied, unattended, alone
    • 8 CE, Ovid, Fasti 4.513–514:
      ‘māter!’ ait virgō (mōta est dea nōmine mātris)
      ‘quid facis in sōlīs incomitāta locīs?’
      ‘‘Mother!’’ says the maiden (the goddess was moved by the name of mother),
      ‘‘What are you doing unattended in lonely places?’’

      (A young shepherdess chances upon the goddess Ceres who, having disguised herself as an old woman, is searching everywhere for her own lost daughter, Persephone.)

Declension

[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative incomitātus incomitāta incomitātum incomitātī incomitātae incomitāta
Genitive incomitātī incomitātae incomitātī incomitātōrum incomitātārum incomitātōrum
Dative incomitātō incomitātō incomitātīs
Accusative incomitātum incomitātam incomitātum incomitātōs incomitātās incomitāta
Ablative incomitātō incomitātā incomitātō incomitātīs
Vocative incomitāte incomitāta incomitātum incomitātī incomitātae incomitāta

References

[edit]
  • incomitatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • incomitatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers