suppetiatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

From suppetior (help, assist) +‎ ātus.

Pronunciation

[edit]

Noun

[edit]

suppetiātus m (genitive suppetiātūs); fourth declension

  1. help, assistance

Declension

[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative suppetiātus suppetiātūs
Genitive suppetiātūs suppetiātuum
Dative suppetiātuī suppetiātibus
Accusative suppetiātum suppetiātūs
Ablative suppetiātū suppetiātibus
Vocative suppetiātus suppetiātūs

References

[edit]
  • suppetiatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.