αἰνός

See also: Αἶνος, αἶνος, and ἄϊνος

Ancient Greek

Etymology

Connected with Sanskrit एनस् (énas, “evil, calamity, atrocity”) by Pokorny.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ai̯.nós/ → /ɛˈnos/ → /eˈnos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ai̯.nós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɛˈnos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɛˈnos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈnos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈnos/

Adjective

αἰνός • (ainós) m (feminine αἰνή, neuter αἰνόν); first/second declension

1. horrible, dread, dreadful

Declension

First and second declension of αἰνός; αἰνή; αἰνόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		αἰνός ainós	αἰνή ainḗ	αἰνόν ainón		αἰνώ ainṓ	αἰνᾱ́ ainā́	αἰνώ ainṓ		αἰνοί ainoí	αἰναί ainaí	αἰνᾰ́ ainá
Genitive		αἰνοῦ ainoû	αἰνῆς ainês	αἰνοῦ ainoû		αἰνοῖν ainoîn	αἰναῖν ainaîn	αἰνοῖν ainoîn		αἰνῶν ainôn	αἰνῶν ainôn	αἰνῶν ainôn
Dative		αἰνῷ ainôi	αἰνῇ ainêi	αἰνῷ ainôi		αἰνοῖν ainoîn	αἰναῖν ainaîn	αἰνοῖν ainoîn		αἰνοῖς ainoîs	αἰναῖς ainaîs	αἰνοῖς ainoîs
Accusative		αἰνόν ainón	αἰνήν ainḗn	αἰνόν ainón		αἰνώ ainṓ	αἰνᾱ́ ainā́	αἰνώ ainṓ		αἰνούς ainoús	αἰνᾱ́ς ainā́s	αἰνᾰ́ ainá
Vocative		αἰνέ ainé	αἰνή ainḗ	αἰνόν ainón		αἰνώ ainṓ	αἰνᾱ́ ainā́	αἰνώ ainṓ		αἰνοί ainoí	αἰναί ainaí	αἰνᾰ́ ainá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		αἰνῶς ainôs				αἰνότερος ainóteros				αἰνότᾰτος ainótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• αἰνοβᾰ́κχευτος (ainobákkheutos)
• αἰνοβῐ́ας (ainobías)
• αἰνογένεθλος (ainogénethlos)
• αἰνογένειος (ainogéneios)
• αἰνογόνος (ainogónos)
• αἰνόγᾰμος (ainógamos)
• αἰνογῐ́γᾱς (ainogígās)
• αἰνόδρῠπτος (ainódruptos)
• αἰνοδρῠφής (ainodruphḗs)
• αἰνόδᾰκρῠς (ainódakrus)
• αἰνόθεν (ainóthen)
• αἰνόλεκτρος (ainólektros)
• αἰνολέτης (ainolétēs)
• αἰνολεχής (ainolekhḗs)
• αἰνολέων (ainoléōn)
• αἰνόλογος (ainólogos)
• αἰνολᾰμπής (ainolampḗs)
• αἰνόλῐνος (ainólinos)
• αἰνόλῠκος (ainólukos)
• αἰνόμορος (ainómoros)
• αἰνομᾰνής (ainomanḗs)
• αἰνοπέλωρος (ainopélōros)
• αἰνοπλήξ (ainoplḗx)
• αἰνοποιέω (ainopoiéō)
• αἰνόποτμος (ainópotmos)
• αἰνοπᾰθής (ainopathḗs)
• αἰνόπᾰρῐς (ainóparis)
• αἰνοπᾰ́τηρ (ainopátēr)
• αἰνότλητος (ainótlētos)
• αἰνοτόκος (ainotókos)
• αἰνοτᾰ́λᾱς (ainotálās)
• αἰνοτῠ́ρᾰννος (ainotúrannos)

 

Further reading

• “αἰνός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “αἰνός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• αἰνός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• αἰνός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN