dissa

Icelandic

Etymology

From English diss.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtɪsːa/
• Rhymes: -ɪsːa

Verb

dissa (weak verb, third-person singular past indicative dissaði, supine dissað)

1. (slang) to mess with, diss

   Ekki dissa mig fokking fíflið þitt!

   Don't diss me you fucking idiot!

Conjugation

dissa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að dissa
supine (sagnbót)		dissað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		dissandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég dissa	við dissum	present (nútíð)	ég dissi	við dissum
	þú dissar	þið dissið		þú dissir	þið dissið
	hann, hún, það dissar	þeir, þær, þau dissa		hann, hún, það dissi	þeir, þær, þau dissi
past (þátíð)	ég dissaði	við dissuðum	past (þátíð)	ég dissaði	við dissuðum
	þú dissaðir	þið dissuðuð		þú dissaðir	þið dissuðuð
	hann, hún, það dissaði	þeir, þær, þau dissuðu		hann, hún, það dissaði	þeir, þær, þau dissuðu
imperative (boðháttur)	dissa (þú)	dissið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	dissaðu	dissiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

dissast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að dissast
supine (sagnbót)		dissast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		dissandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég dissast	við dissumst	present (nútíð)	ég dissist	við dissumst
	þú dissast	þið dissist		þú dissist	þið dissist
	hann, hún, það dissast	þeir, þær, þau dissast		hann, hún, það dissist	þeir, þær, þau dissist
past (þátíð)	ég dissaðist	við dissuðumst	past (þátíð)	ég dissaðist	við dissuðumst
	þú dissaðist	þið dissuðust		þú dissaðist	þið dissuðust
	hann, hún, það dissaðist	þeir, þær, þau dissuðust		hann, hún, það dissaðist	þeir, þær, þau dissuðust
imperative (boðháttur)	dissast (þú)	dissist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	dissastu	dissisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

dissaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dissaður	dissuð	dissað		dissaðir	dissaðar	dissuð
accusative (þolfall)	dissaðan	dissaða	dissað		dissaða	dissaðar	dissuð
dative (þágufall)	dissuðum	dissaðri	dissuðu		dissuðum	dissuðum	dissuðum
genitive (eignarfall)	dissaðs	dissaðrar	dissaðs		dissaðra	dissaðra	dissaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	dissaði	dissaða	dissaða		dissuðu	dissuðu	dissuðu
accusative (þolfall)	dissaða	dissuðu	dissaða		dissuðu	dissuðu	dissuðu
dative (þágufall)	dissaða	dissuðu	dissaða		dissuðu	dissuðu	dissuðu
genitive (eignarfall)	dissaða	dissuðu	dissaða		dissuðu	dissuðu	dissuðu

Synonyms

• (to diss): abbast upp á

Related terms

• diss

Swedish

Etymology

Borrowed from English diss, abbreviation of English disrespect.

Verb

dissa (present dissar, preterite dissade, supine dissat, imperative dissa)

1. (slang) to dis; to show disrespect for; not to appreciate

Conjugation

Conjugation of dissa (weak)

	Active		Passive
Infinitive	dissa		dissas
Supine	dissat		dissats
Imperative	dissa		—
Imper. plural1	dissen		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	dissar	dissade	dissas	dissades
Ind. plural1	dissa	dissade	dissas	dissades
Subjunctive2	disse	dissade	disses	dissades
	Participles
Present participle	dissande
Past participle	dissad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Related terms

• diss
• dissning

Anagrams

• Disas, sidas