snýta

See also: snyta

Icelandic

Etymology

From Old Norse snýta, from Proto-Germanic *snūtijaną.

Verb

snýta (weak verb, third-person singular past indicative snýtti, supine snýtt)

1. (reflexive, with dative) to blow one's nose
2. (transitive, with dative) to blow someone's nose

Conjugation

snýta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að snýta
supine (sagnbót)		snýtt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		snýtandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég snýti	við snýtum	present (nútíð)	ég snýti	við snýtum
	þú snýtir	þið snýtið		þú snýtir	þið snýtið
	hann, hún, það snýtir	þeir, þær, þau snýta		hann, hún, það snýti	þeir, þær, þau snýti
past (þátíð)	ég snýtti	við snýttum	past (þátíð)	ég snýtti	við snýttum
	þú snýttir	þið snýttuð		þú snýttir	þið snýttuð
	hann, hún, það snýtti	þeir, þær, þau snýttu		hann, hún, það snýtti	þeir, þær, þau snýttu
imperative (boðháttur)	snýt (þú)	snýtið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	snýttu	snýtiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Further reading

• “snýta” in the Dictionary of Modern Icelandic (in Icelandic) and ISLEX (in the Nordic languages)