veralgemenen

Dutch

Etymology

From algemeen +‎ ver- -en, calque of German verallgemeinern.

Pronunciation

• IPA^(key): /vɛrˌɑl.ɣəˈmeː.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧al‧ge‧me‧nen
• Rhymes: -eːnən

Verb

veralgemenen

1. (now chiefly Belgium) to generalise [from 19th c.]

Inflection

Conjugation of veralgemenen (weak, prefixed)
infinitive	veralgemenen
past singular	veralgemeende
past participle	veralgemeend
infinitive	veralgemenen
gerund	veralgemenen n
	present tense	past tense
1st person singular	veralgemeen	veralgemeende
2nd person sing. (jij)	veralgemeent	veralgemeende
2nd person sing. (u)	veralgemeent	veralgemeende
2nd person sing. (gij)	veralgemeent	veralgemeende
3rd person singular	veralgemeent	veralgemeende
plural	veralgemenen	veralgemeenden
subjunctive sing.1	veralgemene	veralgemeende
subjunctive plur.1	veralgemenen	veralgemeenden
imperative sing.	veralgemeen
imperative plur.1	veralgemeent
participles	veralgemenend	veralgemeend
1) Archaic.

Synonyms

• veralgemeniseren (Netherlands)