consolar

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Catalan

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from Latin cōnsōlārī.

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

consolar (first-person singular present consolo, first-person singular preterite consolí, past participle consolat); root stress: (Central, Valencia, Balearic) /ɔ/

  1. (transitive) to console

Conjugation

[edit]
[edit]

Further reading

[edit]

Galician

[edit]

Etymology

[edit]

Attested since circa 1300. Learned borrowing from Latin consōlāre, from cōnsōlor.

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

consolar (first-person singular present consolo, first-person singular preterite consolei, past participle consolado)

  1. (transitive) to console, to comfort

Conjugation

[edit]
[edit]

References

[edit]
  • consolar” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
  • consol” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
  • consolar” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
  • consolar” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.

Further reading

[edit]

Portuguese

[edit]

Etymology

[edit]

Borrowed from Latin cōnsōlāre, from cōnsōlor.

Pronunciation

[edit]
 
 

Verb

[edit]

consolar (first-person singular present consolo, first-person singular preterite consolei, past participle consolado)

  1. (transitive) to console, comfort

Conjugation

[edit]
[edit]

Further reading

[edit]

Spanish

[edit]

Etymology

[edit]

From Latin cōnsōlārī.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /konsoˈlaɾ/ [kõn.soˈlaɾ]
  • Rhymes: -aɾ
  • Syllabification: con‧so‧lar

Verb

[edit]

consolar (first-person singular present consuelo, first-person singular preterite consolé, past participle consolado)

  1. (transitive) to console

Conjugation

[edit]
[edit]

Further reading

[edit]