adhortator
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ad.horˈtaː.tor/, [äd̪(ɦ)ɔrˈt̪äːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /a.dorˈta.tor/, [äd̪orˈt̪äːt̪or]
Etymology 1[edit]
adhortor (“to encourage, exhort”) + -tor
Noun[edit]
adhortātor m (genitive adhortātōris); third declension
- one who encourages or excites
Declension[edit]
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | adhortātor | adhortātōrēs |
Genitive | adhortātōris | adhortātōrum |
Dative | adhortātōrī | adhortātōribus |
Accusative | adhortātōrem | adhortātōrēs |
Ablative | adhortātōre | adhortātōribus |
Vocative | adhortātor | adhortātōrēs |
Etymology 2[edit]
See the etymology of the corresponding lemma form.
Verb[edit]
adhortātor
References[edit]
- “adhortator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “adhortator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- adhortator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.