grondig

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From grond +‎ -ig.

Pronunciation

[edit]
  • Audio:(file)

Adjective

[edit]

grondig (comparative grondiger, superlative grondigst)

  1. thorough

Inflection

[edit]
Declension of grondig
uninflected grondig
inflected grondige
comparative grondiger
positive comparative superlative
predicative/adverbial grondig grondiger het grondigst
het grondigste
indefinite m./f. sing. grondige grondigere grondigste
n. sing. grondig grondiger grondigste
plural grondige grondigere grondigste
definite grondige grondigere grondigste
partitive grondigs grondigers

Descendants

[edit]
  • Negerhollands: grondlik