laudatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of laudō (praise, laud).

Participle[edit]

laudātus (feminine laudāta, neuter laudātum); first/second-declension participle

  1. praised, lauded, having been praised.
  2. commended, having been commended.

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative laudātus laudāta laudātum laudātī laudātae laudāta
Genitive laudātī laudātae laudātī laudātōrum laudātārum laudātōrum
Dative laudātō laudātō laudātīs
Accusative laudātum laudātam laudātum laudātōs laudātās laudāta
Ablative laudātō laudātā laudātō laudātīs
Vocative laudāte laudāta laudātum laudātī laudātae laudāta

References[edit]

  • laudatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • laudatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • laudatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.