νάρκωσις

Ancient Greek

Etymology

From ναρκόω (narkóō, “I benumb”) +‎ -σις (-sis).

Noun

νάρκωσις • (nárkōsis) f (genitive ναρκόσεως); third declension

1. benumbing

Inflection

Third declension of ἡ νάρκωσῐς; τῆς ναρκώσεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ νάρκωσῐς hē nárkōsis	τὼ ναρκώσει tṑ narkṓsei	αἱ ναρκώσεις hai narkṓseis
Genitive	τῆς ναρκώσεως tês narkṓseōs	τοῖν ναρκωσέοιν toîn narkōséoin	τῶν ναρκώσεων tôn narkṓseōn
Dative	τῇ ναρκώσει têi narkṓsei	τοῖν ναρκωσέοιν toîn narkōséoin	ταῖς ναρκώσεσῐ / ναρκώσεσῐν taîs narkṓsesi(n)
Accusative	τὴν νάρκωσῐν tḕn nárkōsin	τὼ ναρκώσει tṑ narkṓsei	τᾱ̀ς ναρκώσεις tā̀s narkṓseis
Vocative	νάρκωσῐ nárkōsi	ναρκώσει narkṓsei	ναρκώσεις narkṓseis
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ναρκωτικός (narkōtikós)

Descendants

• English: narcosis

References

• “νάρκωσις”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• νάρκωσις in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette