ὀϊστοθήκη

Ancient Greek

Etymology

From ὀϊστός (oïstós, “arrow”) +‎ -θήκη (-thḗkē, “case, box”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.is.to.tʰɛ̌ː.kɛː/ → /o.is.toˈθi.ci/ → /o.is.toˈθi.ci/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.is.to.tʰɛ̌ː.kɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.is.toˈtʰe̝.ke̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.is.toˈθi.ci/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.is.toˈθi.ci/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.is.toˈθi.ci/

Noun

ὀϊστοθήκη • (oïstothḗkē) f (genitive ὀϊστοθήκης); first declension

1. quiver

   Synonyms: γωρυτός (gōrutós), φαρέτρα (pharétra)

Inflection

First declension of ἡ ὀϊστοθήκη; τῆς ὀϊστοθήκης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ὀϊστοθήκη hē oïstothḗkē	τὼ ὀϊστοθήκᾱ tṑ oïstothḗkā	αἱ ὀϊστοθῆκαι hai oïstothêkai
Genitive	τῆς ὀϊστοθήκης tês oïstothḗkēs	τοῖν ὀϊστοθήκαιν toîn oïstothḗkain	τῶν ὀϊστοθηκῶν tôn oïstothēkôn
Dative	τῇ ὀϊστοθήκῃ têi oïstothḗkēi	τοῖν ὀϊστοθήκαιν toîn oïstothḗkain	ταῖς ὀϊστοθήκαις taîs oïstothḗkais
Accusative	τὴν ὀϊστοθήκην tḕn oïstothḗkēn	τὼ ὀϊστοθήκᾱ tṑ oïstothḗkā	τᾱ̀ς ὀϊστοθήκᾱς tā̀s oïstothḗkās
Vocative	ὀϊστοθήκη oïstothḗkē	ὀϊστοθήκᾱ oïstothḗkā	ὀϊστοθῆκαι oïstothêkai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὀϊστοθήκη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press