ὑποκείμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.po.kěː.me.nos/ → /y.poˈci.me.nos/ → /i.poˈci.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.kěː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈki.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈci.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈci.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈci.me.nos/

Participle

ὑποκείμενος • (hupokeímenos)

1. present middle/passive participle of ὑπόκειμαι (hupókeimai)

Declension

Second declension of ὑποκείμενος; ὑποκείμενον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ὑποκείμενος hupokeímenos	ὑποκείμενον hupokeímenon		ὑποκειμένω hupokeiménō	ὑποκειμένω hupokeiménō		ὑποκείμενοι hupokeímenoi	ὑποκείμενᾰ hupokeímena
Genitive		ὑποκειμένου hupokeiménou	ὑποκειμένου hupokeiménou		ὑποκειμένοιν hupokeiménoin	ὑποκειμένοιν hupokeiménoin		ὑποκειμένων hupokeiménōn	ὑποκειμένων hupokeiménōn
Dative		ὑποκειμένῳ hupokeiménōi	ὑποκειμένῳ hupokeiménōi		ὑποκειμένοιν hupokeiménoin	ὑποκειμένοιν hupokeiménoin		ὑποκειμένοις hupokeiménois	ὑποκειμένοις hupokeiménois
Accusative		ὑποκείμενον hupokeímenon	ὑποκείμενον hupokeímenon		ὑποκειμένω hupokeiménō	ὑποκειμένω hupokeiménō		ὑποκειμένους hupokeiménous	ὑποκείμενᾰ hupokeímena
Vocative		ὑποκείμενε hupokeímene	ὑποκείμενον hupokeímenon		ὑποκειμένω hupokeiménō	ὑποκειμένω hupokeiménō		ὑποκείμενοι hupokeímenoi	ὑποκείμενᾰ hupokeímena
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ὑποκειμένως hupokeiménōs			—			ὑποκειμενώτᾰτος hupokeimenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • hypothetical idem, page 412.
  • theoretical idem, page 865.