imperatus
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of imperō.
Participle
[edit]imperātus (feminine imperāta, neuter imperātum); first/second-declension participle
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imperātus | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta | |
Genitive | imperātī | imperātae | imperātī | imperātōrum | imperātārum | imperātōrum | |
Dative | imperātō | imperātō | imperātīs | ||||
Accusative | imperātum | imperātam | imperātum | imperātōs | imperātās | imperāta | |
Ablative | imperātō | imperātā | imperātō | imperātīs | |||
Vocative | imperāte | imperāta | imperātum | imperātī | imperātae | imperāta |
References
[edit]- “imperatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imperatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- imperatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.