antiquitas
Latin
Noun
antīquitās f (genitive antīquitātis); third declension
- antiquity (ancient times)
- the good old days
- the ancients
- age
- integrity
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | antīquitās | antīquitātēs |
Genitive | antīquitātis | antīquitātum |
Dative | antīquitātī | antīquitātibus |
Accusative | antīquitātem | antīquitātēs |
Ablative | antīquitāte | antīquitātibus |
Vocative | antīquitās | antīquitātēs |
Descendants
- Catalan: antiguitat
- English: antiquity
- French: antiquité
- Italian: antichità
- Old Galician-Portuguese: antiguedade
- Portuguese: antiguidade
- Romanian: antichitate
- Spanish: antigüedad
References
- “antiquitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “antiquitas”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- antiquitas in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- antiquitas in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- ancient history: antiquitatis memoria
- to go back to the remote ages: repetere ab ultima (extrema, prisca) antiquitate (vetustate), ab heroicis temporibus
- Cato's speeches sound archaic: orationes Catonis antiquitatem redolent (Brut. 21. 82)
- to be of noble family: generis antiquitate florere
- ancient history: antiquitatis memoria