circumlocutio

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 07:59, 4 August 2019.
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search

Latin

[edit]

Etymology

[edit]

From circumloquor (I circumlocute, periphrase) +‎ -tiō.

Pronunciation

[edit]

Noun

[edit]

circumlocūtiō f (genitive circumlocūtiōnis); third declension

  1. circumlocution, periphrasis

Declension

[edit]

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative circumlocūtiō circumlocūtiōnēs
Genitive circumlocūtiōnis circumlocūtiōnum
Dative circumlocūtiōnī circumlocūtiōnibus
Accusative circumlocūtiōnem circumlocūtiōnēs
Ablative circumlocūtiōne circumlocūtiōnibus
Vocative circumlocūtiō circumlocūtiōnēs

Descendants

[edit]
  • Italian: circonlocuzione
  • Spanish: circunlocución

References

[edit]
  • circumlocutio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • circumlocutio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • circumlocutio in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016