ignitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of igniō.
Participle
īgnītus (feminine īgnīta, neuter īgnītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | īgnītus | īgnīta | īgnītum | īgnītī | īgnītae | īgnīta | |
Genitive | īgnītī | īgnītae | īgnītī | īgnītōrum | īgnītārum | īgnītōrum | |
Dative | īgnītō | īgnītō | īgnītīs | ||||
Accusative | īgnītum | īgnītam | īgnītum | īgnītōs | īgnītās | īgnīta | |
Ablative | īgnītō | īgnītā | īgnītō | īgnītīs | |||
Vocative | īgnīte | īgnīta | īgnītum | īgnītī | īgnītae | īgnīta |
References
- “ignitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ignitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.