αναίτιος

See also: ἀναίτιος

Greek

Etymology

Learnedly, from Ancient Greek ἀναίτιος (anaítios). By surface analysis, αν- (an-, privative) +‎ αίτιος (aítios, “liable, accountable”).

Pronunciation

• IPA^(key): /aˈne.ti.os/
• Hyphenation: α‧ναί‧τι‧ος

Adjective

αναίτιος • (anaítios) m (feminine αναίτια, neuter αναίτιο)

1. unjustified, causeless
2. innocent, blameless

Declension

Declension of αναίτιος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	αναίτιος •	αναίτια •	αναίτιο •	αναίτιοι •	αναίτιες •	αναίτια •
genitive	αναίτιου •	αναίτιας •	αναίτιου •	αναίτιων •	αναίτιων •	αναίτιων •
accusative	αναίτιο •	αναίτια •	αναίτιο •	αναίτιους •	αναίτιες •	αναίτια •
vocative	αναίτιε •	αναίτια •	αναίτιο •	αναίτιοι •	αναίτιες •	αναίτια •

Related terms

• αναιτιότητα f (anaitiótita, “blamelessness”)
• αναιτιολόγητος (anaitiológitos, “inexplicable”)

• and see: αιτία f (aitía, “cause”)