اضطر

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: أضطر

Arabic

[edit]
Root
ض ر ر (ḍ r r)
12 terms

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

اِضْطَرَّ (iḍṭarra) VIII (non-past يَضْطَرُّ (yaḍṭarru), verbal noun اِضْطِرَار (iḍṭirār))

  1. to force, to compel, to constrain (someone to do something)
    • 609–632 CE, Qur'an, 5:3:
      [] فَمَنِ ٱضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ ٱللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
      [] famani ḍṭurra fī maḵmaṣatin ḡayra mutajānifin liʔiṯmin faʔinna l-laha ḡafūrun raḥīmun
      [] But whoever is forced by severe hunger with no inclination to sin - then indeed, Allah is Forgiving and Merciful.

Conjugation

[edit]

References

[edit]

Hijazi Arabic

[edit]
Root
ض ر ر
1 term

Etymology

[edit]

From Arabic اِضْطَرَّ (iḍṭarra).

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /adˤ.tˤarr/, [atˤˈtˤar]

Verb

[edit]

اضطر (aḍṭarr) VIII (non-past يِضْطَر (yiḍṭarr))

  1. to have to, to be obligated

Conjugation

[edit]
    Conjugation of اضطر (iḍṭarr)
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
past m اضطرّيت (iḍṭarrēt) اضطرّيت (iḍṭarrēt) اضطرّ (iḍṭarr) اضطرّينا (iḍṭarrēna) اضطرّيتوا (iḍṭarrētu) اضطرّوا (iḍṭarru)
f اضطرّيتي (iḍṭarrēti) اضطرّت (iḍṭarrat)
non-past m أضطرّ (ʔaḍṭarr) تضطرّ (tiḍṭarr) يضطرّ (yiḍṭarr) نضطرّ (niḍṭarr) تضطرّوا (tiḍṭarru) يضطرّوا (yiḍṭarru)
f تضطرّي (tiḍṭarri) تضطرّ (tiḍṭarr)
imperative m اضطرّ (aḍṭarr) اضطرّوا (aḍṭarru)
f اضطرّي (aḍṭarri)

See also

[edit]

Moroccan Arabic

[edit]
Root
ض ر ر
3 terms

Etymology

[edit]

From Arabic اِضْطَرَّ (iḍṭarra).

Pronunciation

[edit]

Verb

[edit]

اضطر (ḍṭarr) VIII (non-past يضطرّ (yiḍṭarr))

  1. to be forced, to be obliged
    اضطريت نمشي للمقاطعة باش نوتق هاد الوراق
    ḍṭarrīt namši l-el-muqāṭaʕa bāš nwattaq hād le-wrāq
    I was forced to go to the muqāṭa'a to certify these documents.

Conjugation

[edit]
    Conjugation of اضطر
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
past m اضطرّيت (ḍṭarrīt) اضطرّيتي (ḍṭarrīti) اضطرّ (ḍṭarr) اضطرّينا (ḍṭarrīna) اضطرّيتوا (ḍṭarrītu) اضطرّوا (ḍṭarru)
f اضطرّات (ḍṭarrāt)
non-past m نضطرّ (niḍṭarr) تضطرّ (tiḍṭarr) يضطرّ (yiḍṭarr) نضطرّوا (niḍṭarru) تضطرّوا (tiḍṭarru) يضطرّوا (yiḍṭarru)
f تضطرّي (tiḍṭarri) تضطرّ (tiḍṭarr)
imperative m اضطرّ (ḍṭarr) اضطرّوا (ḍṭarru)
f اضطرّي (ḍṭarri)

South Levantine Arabic

[edit]
Root
ض ر ر
1 term

Etymology

[edit]

From Arabic اِضْطَرَّ (iḍṭarra).

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /idˤ.tˤarr/, [ɪtˤˈtˤɑrˤ]
  • Audio (al-Lidd):(file)

Verb

[edit]

اضطر (iḍṭarr) VIII (present بضطرّ (biḍṭarr), subjunctive يضطرّ (yiḍṭarr))

  1. to have to, to be obligated

Conjugation

[edit]
    Conjugation of اضطرّ (iḍṭarr)
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
past m اضطرّيت (iḍṭarrēt) اضطرّيت (iḍṭarrēt) اضطرّ (iḍṭarr) اضطرّينا (iḍṭarrēna) اضطرّيتو (iḍṭarrētu) اضطرّو (iḍṭarru)
f اضطرّيتي (iḍṭarrēti) اضطرّت (iḍṭarrat)
present m بضطرّ (baḍṭarr) بتضطرّ (btiḍṭarr) بضطرّ (biḍṭarr) منضطرّ (mniḍṭarr) بتضطرّو (btiḍṭarru) بضطرّو (biḍṭarru)
f بتضطرّي (btiḍṭarri) بتضطرّ (btiḍṭarr)
subjunctive m أضطرّ (ʔaḍṭarr) تضطرّ (tiḍṭarr) يضطرّ (yiḍṭarr) نضطرّ (niḍṭarr) تضطرّو (tiḍṭarru) يضطرّو (yiḍṭarru)
f تضطرّي (tiḍṭarri) تضطرّ (tiḍṭarr)
imperative m اضطرّ (iḍṭarr) اضطرّو (iḍṭarru)
f اضطرّي (iḍṭarri)

See also

[edit]