comprobatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of comprobō.
Participle[edit]
comprobātus (feminine comprobāta, neuter comprobātum); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | comprobātus | comprobāta | comprobātum | comprobātī | comprobātae | comprobāta | |
Genitive | comprobātī | comprobātae | comprobātī | comprobātōrum | comprobātārum | comprobātōrum | |
Dative | comprobātō | comprobātō | comprobātīs | ||||
Accusative | comprobātum | comprobātam | comprobātum | comprobātōs | comprobātās | comprobāta | |
Ablative | comprobātō | comprobātā | comprobātō | comprobātīs | |||
Vocative | comprobāte | comprobāta | comprobātum | comprobātī | comprobātae | comprobāta |
References[edit]
- comprobatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- comprobatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- an acknowledged historical fact: res historiae fide comprobata
- an acknowledged historical fact: res historiae fide comprobata