consitus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of cōnserō (plant, sow).

Participle[edit]

cōnsitus (feminine cōnsita, neuter cōnsitum); first/second-declension participle

  1. planted, sown, having been planted
  2. (figuratively) laid to rest

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnsitus cōnsita cōnsitum cōnsitī cōnsitae cōnsita
Genitive cōnsitī cōnsitae cōnsitī cōnsitōrum cōnsitārum cōnsitōrum
Dative cōnsitō cōnsitō cōnsitīs
Accusative cōnsitum cōnsitam cōnsitum cōnsitōs cōnsitās cōnsita
Ablative cōnsitō cōnsitā cōnsitō cōnsitīs
Vocative cōnsite cōnsita cōnsitum cōnsitī cōnsitae cōnsita

References[edit]

  • consitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • consitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.