miseratus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect participle of miseror.

Participle[edit]

miserātus (feminine miserāta, neuter miserātum); first/second-declension participle

  1. lamented
  2. pitied, having taken pity or had compassion on
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 4.693-694:
      Tum Iūnō omnipotēns, longum miserāta dolōrem / difficilisque obitūs, [...].
      Then all-powerful Juno, having pitied [Dido’s] long pain and hard death, [...].

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative miserātus miserāta miserātum miserātī miserātae miserāta
Genitive miserātī miserātae miserātī miserātōrum miserātārum miserātōrum
Dative miserātō miserātō miserātīs
Accusative miserātum miserātam miserātum miserātōs miserātās miserāta
Ablative miserātō miserātā miserātō miserātīs
Vocative miserāte miserāta miserātum miserātī miserātae miserāta

References[edit]

  • miseratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers