miseritus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of misereō.

Participle[edit]

miseritus (feminine miserita, neuter miseritum); first/second-declension participle

  1. lamented, deplored
  2. pitied

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative miseritus miserita miseritum miseritī miseritae miserita
Genitive miseritī miseritae miseritī miseritōrum miseritārum miseritōrum
Dative miseritō miseritō miseritīs
Accusative miseritum miseritam miseritum miseritōs miseritās miserita
Ablative miseritō miseritā miseritō miseritīs
Vocative miserite miserita miseritum miseritī miseritae miserita

References[edit]

  • miseritus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • miseritus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • miseritus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.