namówca

See also: namówcą

Polish

Etymology

From namówić +‎ -ca. First attested in 1561.

Pronunciation

• IPA^(key): /naˈmuf.t͡sa/
• (Middle Polish) IPA^(key): /nɒˈmɔf.t͡sa/
• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: na‧mów‧ca

Noun

namówca m pers

1. (obsolete) convincer, persuader

   Synonyms: namawiacz, namównik

Declension

Declension of namówca

	singular	plural
nominative	namówca	namówcy/namówce (deprecative)
genitive	namówcy	namówców
dative	namówcy	namówcom
accusative	namówcę	namówców
instrumental	namówcą	namówcami
locative	namówcy	namówcach
vocative	namówco	namówcy

Related terms

adjective

• namowny

 

adverb

• namownie

 

nouns

• namawiacz
• namowa
• namownik
• namówiny
• namówka

 

verbs

• mówić impf
• namówić pf, namawiać impf

 

Further reading

• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “namówca”, in Słownik języka polskiego‎^[1]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “namówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namówca”, in Słownik języka polskiego‎^[3] (in Polish), volume 3, Warsaw, page 104