namównik
Jump to navigation
Jump to search
See also: namownik
Polish[edit]
Alternative forms[edit]
Etymology[edit]
From namówić + -nik. First attested in 1564.[1]
Pronunciation[edit]
- IPA(key): /naˈmuv.ɲik/
- (Middle Polish) IPA(key): /nɒˈmɔv.ɲik/
- Rhymes: -uvɲik
- Syllabification: na‧mów‧nik
Noun[edit]
namównik m pers
Declension[edit]
Declension of namównik
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | namównik | namównicy/namówniki (deprecative) |
genitive | namównika | namówników |
dative | namównikowi | namównikom |
accusative | namównika | namówników |
instrumental | namównikiem | namównikami |
locative | namówniku | namównikach |
vocative | namówniku | namównicy |
Related terms[edit]
adjective
adverb
nouns
verbs
References[edit]
Further reading[edit]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “namównik”, in Słownik języka polskiego[1]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “namównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[2]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namównik”, in Słownik języka polskiego[3] (in Polish), volume 3, Warsaw, page 105