çimen
Turkish
Etymology
From Old Turkic çimgen, from Proto-Turkic *čɨm.
Noun
çimen (definite accusative çimeni, plural çimenler)
Declension
Inflection | ||
---|---|---|
Nominative | çimen | |
Definite accusative | çimeni | |
Singular | Plural | |
Nominative | çimen | çimenler |
Definite accusative | çimeni | çimenleri |
Dative | çimene | çimenlere |
Locative | çimende | çimenlerde |
Ablative | çimenden | çimenlerden |
Genitive | çimenin | çimenlerin |
References
- Nişanyan, Sevan (2002–) “çimen”, in Nişanyan Sözlük